Kiedy pytamy o „sezon na korozję”, odpowiedź wydaje się oczywista. Myślimy wtedy o chłodnych miesiącach jesieni i zimy. O deszczu, śniegu i niskich temperaturach. Jednak korozja występuje również latem, kiedy jest ciepło i wilgotno. Zagrożeniem są też różne inne czynniki, takie jak pora deszczowa, lokalizacja fabryk w pobliżu oceanu, wysyłka do dalekich krajów, a nawet dłuższe przestoje zakładów. To wszystko sprawia, że sezon na korozję w każdym momencie roku możemy uznać za otwarty.
Zamiast myśleć o „sezonie na korozję”, najlepiej mieć świadomość, że w każdym momencie nasze detale mogą jej ulec. Dla osób, które jej zapobiegają, kluczowe jest zrozumienie, co ją powoduje. Korozja to reakcja chemiczna zachodząca, gdy metale reagują z tlenem i elektrolitem, zwykle wodą. Ciepło przyspiesza każdą reakcję chemiczną. Naukowcy stosują wytyczną, zgodnie z którą chemikalia zwykle podwajają szybkość reakcji przy każdym wzroście temperatury o 10 ° C (18 ° F). Tak więc w gorącym kontenerze transportowym lub w upalny dzień, proces korozji może być dwa razy szybszy. Inne czynniki, które mogą przyspieszać korozję to sole, kwasy i inne zanieczyszczenia. Aby zrozumieć proces korozji, trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie: czym tak naprawdę jest korozja i jaki jest jej mechanizm.
Korozja jest naturalnym procesem starzenia się metalu, który prowadzi do jego utlenienia. Wskutek tego procesu powstaje tlenek metalu. W tym miejscu warto wspomnieć, że każdy metal w połączeniu z tlenem zawartym w powietrzu pokrywa się pierwotną warstwą tlenków (POF). Grubość tej warstwy waha się w granicach od 2 do 20 nm. Korozja pojawia się, jeżeli pierwotna warstwa tlenków (POF) ulegnie miejscowemu bądź całkowitemu zniszczeniu.
Zniszczenie pierwotnej warstwy tlenków może nastąpić wskutek:
- Zniszczeń chemicznych:
a) warstwy płynnej np. wody, która absorbuje jony;
b) kwasów organicznych, np. z drewna, papieru i tektury, które zmieniają wartość pH;
c) gazów powstałych z odpadów przemysłowych. np. kwasu siarkowego, dwutlenku siarki, tlenku azotu;
d) soli, np. chlorków i siarczanów, które sprzyjają reakcjom elektrochemicznym;
e) pocenia się dłoni, np. wilgoć, sól, kwasy.
Korozja „dotykowa” – widoczna dopiero po kilku dniach
2. Zniszczeń mechanicznych:
a) zmiany mikrostrukturalne powstałe, np. w wyniku obróbki skrawaniem (wiercenie, toczenie, czy szlifowanie).
Aby uniknąć korozji bądź też maksymalnie ją wyhamować należałoby skoncentrować się na pierwotnej warstwie tlenków (POF), a raczej jej zabezpieczeniu przed zniszczeniem.
Do tego celu można zastosować lotny inhibitor korozji (VCI), który osiada na detalu, pasywuje go od strony elektrochemicznej i dzięki temu przerywa łańcuch elektrochemiczny, tworząc skuteczną warstwę chroniącą metal przed korozją.
Mechanizm działania lotnego inhibitora korozji można opisać w trzech krokach:
- krok pierwszy – sublimacja
Sublimacja (parowanie) molekuł lotnych inhibitorów korozji VCI z folii, papieru czy innego nośnika
- krok drugi – dyfuzja
Dyfuzja (rozproszenie) molekuł lotnych inhibitorów korozji VCI wewnątrz opakowania
- krok trzeci – absorbcja
Absorbcja lotnych inhibitorów korozji VCI na powierzchni chronionego metalu
Zabezpieczenie detali wykonanych z metalu za pomocą materiałów opakowaniowych z lotnymi inhibitorami korozji jest sprawdzonym i efektywnym rozwiązaniem. Pozwala bowiem wyeliminować przyczyny korozji, co przekłada się na komfort pracy, ograniczenie kosztów związanych z jej usuwaniem, zaufanie i zadowolenie kontrahentów z dostawy.
Jednak aby pakowanie VCI było skuteczne, należy trzymać się kilku zasad, które opisaliśmy w artykule https://excor.pl/blog/2019/10/24/6-prostych-krokow-zapobiegania-korozji/. Jest to m.in. szczelne pakowanie, unikanie różnic temperatur, wody i zanieczyszczeń. Zachęcamy do korzystania również z doradztwa naszej doświadczonej kadry inżynierów. Skontaktuj się z nami już dziś, aby zaprojektować optymalny sposób pakowania Twoich produktów metalowych o każdej porze roku.